Zbór wierszy
Hanna Makurat
wierzã w bòrową cotkã i niedowinnosc
wierzã w bòrową cotkã
i niedowinnosc wôłków
jô lasu stwòrzenié
razã z miedwiedzã
do Bòga sã mòdlã
ò niedowinnosc pòwszédną
i òdpùscë nóm naje winë
prôwdzëwą niedowinosc
przezdrzélną jak zdrzódło
niesczapóną jak drzéwiã
czësti niedowink
sadnął mie na rãce mòtilk
przëczurpôł sã zajączk
niech mdze królestwò cotczi
na anioł pańsczi dzëcół klëwie
zwãczi zwònuszk kwiôtuszk
i niedowinno ùrodzony
błogòsławiony brzôd
żëwòta Słowò w lasu
bòrowô cotka kroji chléb
pòwszédną niedowinnosc dôj nóm
ze zbiérkù „Testameńtë jimaginacji”
mòja artizna
mòja artizna
je czësto bënowô
jak bënë szëfladë
schòwónô
jak robaczk w zemi
je scësno chaòticznô
je pòmachtónô i trzasłô
jak kapùsta z grochã
chaòticzno przërôbióm
psychiczno demòntëjã
talentë môłpë
szãtopierzé skrzidło
wkrãcył mie w klatë
roczitnik z roczicyn
mój diôcheł artiznë
bez krëwi i gnata
ùprôwióm rolã
fąfkòwatô artizna
dzëwô kreatizna
do ritmù tuńcëjã
przë mrëkù kòta
z artizną solã bót
i spiéwóm do nót
fąfczi wërgle psotë
artizna majestatnô
kùńszt szpòrtownoscë
mòc genialnotë
ùtwórczi bëlnotë
aùtentizna
ekspòzycjô dëcha
dërch dërchã
jimpresjô mie
ekspresjô mie
ze zbiérkù „Testameńtë jimaginacji”
dotknąc absolutu
złapiã cebie absoluce na mëszlach czekawòscë
tańcëjącëch jakbë dzëwé kaczczi balet nie z te swiata
ùchwëcã ce absoluce w transcendentalnym
wëdżibie głowë w stronã hermeneùticzny parłãczi
midzë nama a kòsmicznym miãsã
chtërno je òbkrążony przez nietutejszé słuńce
w niematerialny dinamiznie ùchwëcã
wieczëstą przemòżnosc bëcô absolutnégò
zrobiã krzik głosniészi òd wszechgłosów
i wëmówiã absolutnosc całą w dëszë mòji
dobiegnã do òdwieczny stëdni żëcô
i wpadna wszechżëwô dotikającë absolutu
ze zbiérkù „Testameńtë jimaginacji”
wëòbrazniô
pòłożił chtos na biurkù wëòbrazniã
zniesztôłconą ze strachù
zasztëkónô w dzecynny jizbie Schulza
bòjã sã karakònów
że wińdą narôz z pastą do zãbów
i wslizgną sã w jawernotã
móm stracha kònia z teatru Kantora
i tegò co miartwé że mòże bëc żëwé
że smierc je jawernô barżi jak żëcé
i pòtkómë sã czedës wszëtcë jakno ùmarłô klasa
w królestwie wëòbrazni
je tak jak w paleòntologii
absolut jak dinozaùr w kòpalni mësleniô
w szëfladach Bachelarda sedzącë
trzeba strachë wëòbrazni zniesztôłcëc
ritmiczno cynamònową jizdebkã òdtwòrzëc
jimaginacji procesjã wkół absolutu
włożoną w fòrmã człowieka materiã
w labirince antiwzniosłoscë zamknąc
ceremònialny fantazmat smiercë òswòjic
w bezszelestnym tuńcu z mòtilã
a jô – manekin w gwôsny òsobie wëòbrazni
złómiã òbsesjã fantomów nieòbecnoscë
wësniã pląs midzë aktama jestestwa
i zagróm absolutné artiznë jinterludium
ze zbiérkù „Testameńtë jimaginacji”
òstatnô wòlô
ksyżëcowi zapisëjã mòjã nadwrażlëwòsc
łzë serdecznoscë i dërchną lãklëwòsc
czułosc wszëtczich niespisónëch słów
słuńcu zapisëjã jôsnosc mòjich mësli
i przejrzestosc swiądnoscë swiata
gwiôzdóm chcã zapisac mòjã pamiãc
wspòminczi nieprzespónëch z wama nocy
retrospekcje nocnëch jintrospekcji
wiatrowi zapisëjã nadpòbùdlëwòsc
i niemòżlëwòsc teatralnégò wërażeniô
mòjégò roztuńcowónégò jistnieniô
niebù zapisëjã mòjã nagą dëszã
zemi miãso i czësté kòscë
aniołóm zapisëjã troskã mòjégò
dalszégò dérowaniô i bëtowaniô
mòji egzystencji esencjã i kwintesencjã
całą mòjã filozofiã żëcô ptakóm zapisëjã
cobë jã rozproszëłë pò swiece
„Stegna” 2/2011