Latowô pòra i inne…

Stanisłôw Janke

Źródło: Pomerania, nr 7-8, 2012

Latowô pòra

Ju wzeszło słunce
chłopi klepią kòsë
pòrénk kładze na łące
kòraliczi z rosë
kùrón za òknã wòłô
– Òbùdzë sã Jónkù trzeba wstac
– Kò nie jidã dzys do szkòłë
je lato tej mògã jesz spac

Bala

Kòpią knôpi balã dërno
lica zmòkłé gãbë czôrné
krzik do nieba jaż sã niese
ptôczi są ùrzasłé w lese
mëmka wòłô na wieczerzã
leno bałë nicht nie bierze
tej na widnik sã skùlała
i tak słuńcã sã òstała

Jigrë

Knôpi latawc wëpùszczëlë
wiôlgą jigrã z tegò mielë
wiater jima dërno pchôł
téż ùcechã baro miôł
latawc dwigô sã wësokò
dzecë smieją sã i skôczą
le nie wiedzą jak to przëszło
że niebò na sznurkù zawisło

Skòczk

Tej sej chtos grô na łące
abò gdzes dalek w lese
nad błotkã spiéwającë
głosë krëjamczé niese
acha to të naj Skòczkù
tak pëszno mùzykùjesz
ju cë mómë na òczkù
të skôczesz wcyg i krajesz

Na zybówce

Jak to pëszno skôkac jidze
letëchno le proszã widzec
na czerwòną płôchtã makù
z łôwczi wësok na dakù
z lasu do psy bùdë
z chójczi w piôsczi chùdé
i jesz wëżi jaż na blónë
na zybówce rozzybóny