Cëda swiątkòwé

Alojzy Bùdzysz

Źródło: Pomerania, nr 6, 2012

Znôwù swiątczi sã zjawiłë
Wrôz ze swòją pësznoscą,
A dze serce jesz scësnioné,
Zymk przëchôdô z pòmòcą.

Wietwie sëczą, pãczi pùchną,
Drzewa, krzôczi sã zelenią,
Serce, dôj sã wnet òdklëczëc
A ze spikù sã òbùdzë.

Z taczim wòjôrzã mòcowac
Darmò nôwikszi sã trëdzy,
Co rok gò pò rokù widzysz
Zwëcãskò w ògrodze, pòlu:

Nôprzód dzëczi rëch, szëmienié,
Hùk a òstrëch wiatrów wienié,
Cemnëch chmùr grożenié cãżczé,
Pò tim z spikù òdecknienié.

Z môrtwëch kwiatë tej pòwstóną,
Wszëtczé téż kwiôteczczi milé,
Chtërne lenią, załëszczą szczerze
W krãgù pãczków swëch zelonëch.

W régach zamkłëch stoją òne
Ùpiãknioné, ùzbrojoné.
Zymkã cepła drobné wienié
Wòłô wòjskò kwiatów w żëcé.

Serce, ò cã chòdzy terô!
Wòjownicë skrzą wkół cebie,
Dłëżi ju ni mòżesz przëprzéc,
Serce, młodosc tą przeswiéżą.

Jeden łe pòrénk majowi,
Òdeckłi ze zëmë remión,
Zordżi wszëtczé spłosził, że bez
Trwòdżi wpùscysz redosc w sebie.